Czy umiem kochać siebie tak naprawdę?
Nie tylko wtedy, kiedy jestem młoda i popularna, gdy dostaję się na studia, mam dyplom wybranej uczelni, cudownie wyglądam, osiągam sukces i jest przy mnie ukochany mężczyzna, gwarne towarzystwo, tańczę na imprezie, jestem na wakacjach. Gdy udało mi się schudnąć, zrobić pyszne ciasto, obronić dyplom, pokonać własny rekord na rowerze czy na basenie. Gdy błyskotliwie zareagowałam, obroniłam się przed czyjąś agresją, kupiłam dom, urodziłam syna.
Ale też wtedy gdy jestem słaba i zmęczona, mam zmarszczki pod oczami, pomyliłam się, nie ogarnęłam, wybuchłam. Gdy zalewam się łzami i wyglądam ja siedem nieszczęść, gdy boli mnie brzuch, coś mi nie wyszło, jestem spocona i na nic nie mam ochoty. Gdy oblałam prawo jazdy, zgubiłam pieniądze,ktoś sprawił mi przykrość a najbliższy człowiek zdradził. Gdy jestem sama, chora, poczochrana, wyczerpana, blada, źle wyglądam i nie mieszczę się w ulubioną spódnicę.
A Ty? Czy potrafisz wspierać siebie i otoczyć życzliwą opieką i troską, jak najlepszy przyjaciel czy wyrozumiały rodzic? Czy umiesz sięgać po pomoc, dać sobie prawo do błędów, pozwolić na porażki i trudne chwile?
Czy może raczej ponaglasz się, pospieszasz, coraz wyżej stawiasz poprzeczkę, porównujesz z innymi, stale jesteś z siebie niezadowolony? Czy potrafisz zatrzymać się, cieszyć chwilą ze sobą, z bliskimi, doświadczać wszystkich, nawet trudnych uczuć, smutku, złości, wzruszenia? Czy pozwalasz sobie na ból i łzy, zwalniasz i wypoczywasz, uśmiechasz do siebie przed lustrem i patrzysz na siebie z czułością?
Jeśli nie, zacznij już dziś, zaraz, teraz!
Bo, jak mówił Erich Fromm w „O sztuce miłości”:
„Moje własne ja musi być w równym stopniu jak inny człowiek obiektem mojej miłości. Afirmacja życia, szczęście, rozwój i wolność mają swoje źródło we własnej zdolności kochania, to znaczy w trosce, szacunku, odpowiedzialności i poznaniu. Jeżeli człowiek potrafi kochać w sposób produktywny, kocha również samego siebie; jeśli potrafi kochać tylko innych, nie potrafi kochać w ogóle.”
